Een kijkje in mijn leven en mijn hoofd
Delen is helen.
Ik heb aan mijzelf gemerkt dat het helend werkt om mijn verhaal van mij af te schrijven.
En door dit te delen, geef ik jullie een klein stukje mee van waarom ik doe zoals ik doe.
Maar Esther, je haar zit toch altijd goed? Het glanst altijd zo mooi en het ziet er altijd zo leuk gekapt uit?
Goedemorgen, je spreekt met Esther.
Ik moet mij helaas afmelden voor vandaag want kom net uit het ziekenhuis, waar ik de hele nacht heb gelegen…..
Ik knipper wat met mijn ogen en kijk om mij heen. Ik zie mijn moeder zitten op de grote bank bij de muur en mijn broertje zit in een stoel bij het raam.
Wanneer de deur langzaam in het slot valt, word ik mij er heel erg van bewust dat ik op dat moment helemaal alleen thuis ben.
Wat als er nu iets gebeurt??
Wat als mijn hart er nu mee stopt??
Ik open langzaam mijn ogen en kijk rond in de kamer en eindig uiteindelijk bij de ogen van de persoon die tegenover mij zit. Mijn mondhoeken beginnen te trillen en voor ik het weet beland ik ineens in een enorme lachbui.
Heel langzaam schuif ik het gordijn iets opzij zodat ik kan zien wat voor weer het buiten is.
He bah, de zon schijnt!!!
Snel maar weer mijn bed in, want hier heb ik dus echt geen zin in!!!
‘En zo ineens is daar het moment dat ik mijn verhaal niet meer hoef te delen’
-Esther-
Vaak genoeg heb ik mijzelf de vraag gesteld ;
Waarom ben je in godsnaam aan dit vak begonnen ?
Ten eerste, ben je HET-visitekaartje van de salon, waardoor je er altijd picobello moet uitzien.
Op het moment dat ik op mijn weerstation in de woonkamer kijk geeft deze aan dat het 01:48 u is en dat het buiten één graad is. Ook geeft deze aan dat het in de woonkamer rond de 16 graden is, wat ik normaal gesproken overdag als erg fris zou ervaren, maar op dit moment niet.