Ondanks het feit dat ik jarenlang in een kapsalon heb gewerkt, had ik zelf altijd de zenuwen om plaats te nemen in een kappersstoel. Het is helaas vaker voorgekomen dat ook ik met een totaal andere coupe de stoel verliet.
Waarom zei ik dan niks? Ik zat er met mijn neus bovenop!
Het gene wat ik ervaarde was druk en tijdsgebrek, hierdoor voelde ik mij niet gezien of gehoord. Ook de momenten dat ik nog in een salon werkte, kreeg ik voor mijn gevoel niet genoeg de tijd om alles in rust te doen. Alles draaide om snelheid.
Toen ik ‘t Stoeltje begon had ik mijzelf voorgenomen dat ik het anders ging doen. Meer tijd en ruimte creëren om alles in rust te kunnen bespreken. Geen gehaast als er iemand in de stoel zit, maar volle focus op wat er wordt gezegd.