‘En zo ineens is daar het moment dat ik mijn verhaal niet meer hoef te delen’
-Esther-

En met mijn verhaal bedoel ik, mijn gehele traject van het starten bij de kapsalon, naar het ontslag nemen en de deur achter mij dicht te trekken.

En nu naar 11 jaar!!! Kan ik eindelijk zeggen dat deze deur echt DICHT zit.

Ongemerkt nam ik alle aangeleerde patronen en gedachte gangen nog altijd met mij mee. Het was bij lange na niet meer zoveel als bijvoorbeeld 5 jaar geleden. Maar toch was daar nog vaak het stemmetje in mijn hoofd die de woorden kon herhalen van 11 jaar geleden.
Het geloven van die woorden en het voelen van die pijn begonnen steeds meer weg te ebben.
Totdat ik besloot om in 2019 weer terug te gaan in het vak.

“Ik gooide zelf de deur wagenwijd open”

Elke donderdag ochtend zat ik huilend in de woonkamer en vroeg ik mijzelf af waarom ik hier in godsnaam aan was begonnen. Waarom zou je wonden weer ophalen als die zo mooi aan het helen waren?
Maar diep van binnen wist ik ook dat als ik hier nu doorheen zou gaan, ik hier ook voor altijd afscheid van zou kunnen nemen. Dat ik voor mijzelf de overtuiging zou kunnen krijgen dat wat ik doe, goed genoeg is !!!
Ik hoef mij niet anders voor te doen, ik mocht doen wat ik wilde, dit was en is mijn eigen bedrijfje. Niemand die op mij let of mij corrigeert en als dat wel zo was, dan was ik dat zelf.

En HALLLEEELUUJJJAAHH, wat een openbaring is dit voor mij geweest.

Ja, ik heb oude wonden weer opengehaald, maar daardoor zijn ze nog mooier genezen, waardoor het litteken nu ver te zoeken is. Ja, ik heb er behoorlijk wat tranen om gelaten, maar dat waren waarschijnlijk de tranen die ik jaren geleden al had mogen laten stromen. Nu had ik de ruimte om alle patronen en gedachtes los te laten en het vooral ook te accepteren. Nu ben ik dankbaar voor wat er zich heeft afgespeeld, want dit heeft mij wel zo gemaakt tot hoe ik nu ben.

EN DIE VIND IK LEUK!!   

(dit kon ik 5 jaar geleden niet zeggen)

Ik ben daardoor ook mijn blog begonnen om jullie een kijkje te geven in een deel van mijn leven waar ik eerder niet trots op was, of waar ik niet graag over sprak.
Wat ik door de jaren heen heb geleerd is dat, wanneer je je gedachtes en gevoelens de ruimte geeft en het erover hebt, de wonden kunnen helen.
Mijn eerste blog “Fijn haar” gaf mij dan ook zoveel lucht dat de daarop volgende uit mijn vingers vlogen. De reacties die ik daarna mocht ontvangen waren overweldigend. De herkenning, de erkenning en de open gesprekken hebben mijn laatste wonden echt doen helen.
Mijn intensie was om jullie een kijkje te geven in, hoe ik, de jaren in de kapsalon heb ervaren. Maar er is niks meer te delen, het is goed zo. Ik hoef dat niet meer te delen, omdat er niks meer valt te delen.

STEM

 

Ik kan nu echt zeggen dat ik trots ben op wat ik heb gedaan en aan het doen ben. En dat het een enorme mooie leerweg was en nog steeds is. Dankbaar ben voor de mensen om mij heen die de tijd hebben genomen om naar mij en mijn verhaal te luisteren. Dankbaar voor de mensen die mij zulke mooie kansen hebben gegeven.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor alle mooie reacties en dat je de tijd en moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen.

En nee, dit is niet mijn laatste blog. Er gaan er zeker nog meer komen!