Goedemorgen je spreekt met Esther, ik moet mij afmelden voor vandaag, want ik kom namelijk net pas uit het ziekenhuis waar ik de hele nacht heb gelegen….

Oh, oke…. klonk het aan de andere kant… Nou beterschap dan maar hè….
Wij zien wel hoe we het gaan redden vandaag…. Tuuutt Tuuutt…

Hier werd ik een beetje stil van, meen je dit nou echt serieus??
Dit gesprek heeft mij zoveel verdriet gedaan en zal ik nooit van mijn leven gaan vergeten.

OKT 2009

22:30

Een warme douche in de avond kan zo ontzettend lekker zijn, helemaal als je daarna lekker warm onder de dekens kan kruipen en heerlijk je ogen kan sluiten. Beetje suf van het douchen stap ik in bed en zoals gewoonlijk vind ik het fijn om mijn dekbed onder mijn voeten te klappen, zodat ze lekker ingestopt zijn.
Nog even goed mijn kussen in mijn nek drukken en dan rustig mijn ogen sluiten.
Het duurt niet lang voordat ik mijn ogen weer open met het gevoel dat ik toch niet helemaal lekker lig en zelfs misschien wel een beetje onrustig ben …
Dan maar kijken of het op mijn andere zijde beter gaat.
Maar toch raak ik al snel afgeleid door iets wat ik in mijn lichaam voel.
Het lijkt wel alsof mijn hart heel hard aan het werk is ?? ….
Zal vast komen door de hele warme douche, daar reageert mijn lichaam natuurlijk op.
Ik klap een klein hoekje van mijn dekbed open met het idee dat mijn lichaam misschien wel wat afkoeling kan gebruiken en met één voetje buiten de dekens sluit ik weer mijn ogen.
Ik merk dat mijn lichaam wat koeler begint te worden, maar voel nog altijd mijn hart heel hard slaan in mijn borst…. En volgens mij ligt het tempo ook wat hoger….. He, bah!!
Met lichte zenuwen stap ik uit mijn bed om wat water te pakken, maar merk direct op dat ik heel erg wiebelig op de benen ben en voel mij heel erg slap. Voor mijn gevoel gaat nu alles in slow-motion en duurt het een eeuwigheid voordat ik in de badkamer ben om mijn glas water te pakken,
Snel een slokje water en hup weer snel mijn bed in, ik zal vast wel heel erg moe zijn.

 

DIT VOELT NIET GOED

Oke, nu vind ik het niet meer leuk…..
Bij elke hartslag schud mijn gehele bovenlichaam mee, mijn linker ringvinger en pink tintelen echt enorm en ik krijg kramp in mijn linker bovenarm. Ik schrik van dit gevoel en stap direct uit bed. Met mijn telefoon in de hand ga ik naar een andere kamer, waar ik onderuitgezakt in een bureaustoel ga zitten. Heel rustig vormt er zich een band op mijn borstkast en krijg ik zweethandjes. De band voelt drukkend aan en merk dat ik daardoor in de knoei raak met mijn ademhaling. Mijn gezicht begint erbij te tintelen en ik bijt in mijn lippen om te controleren of er nog iets van gevoel in zit.
Wat gevoelloos….
Dit zal toch niet….? ??
Ik zal toch geen hartaanval hebben…..???
Maar ik zit en adem nog steeds…. ?!!!
Waarom gaat dat gevoel niet weg…… ?!!!
WAT IS DIT….???
Hoe meer deze gedachtes in mijn hoofd beginnen te spoken, hoe erger alle gevoelens in mijn lichaam worden. Ook de ademhaling gaat sneller en sneller en ik heb het gevoel dat er iets in mijn lichaam gebeurd wat ik niet kan stoppen…
In paniek zet ik mijn internet aan op mijn telefoon en begin ik te zoeken naar het nummer van de spoedpost.

GOEDENAVOND, SPOEDPOST DEVENTER ZIEKENHUIS WAARMEE KAN IK U HELPEN?

01:45

Met mijn toenmalige vriend zitten wij te wachten in de wachtruimte van de spoedpost. Nog geen paar minuten geleden heb ik hem in alle paniek wakker gemaakt en hem verteld dat ik word verwacht op de spoedpost. Volgens mij heb ik hem onderweg bijgepraat waarom ik daar word verwacht, maar dat weet ik niet meer.
Na een korte tijd wachten word ik opgehaald door een arts die mij vraagt plaats te nemen op de behandeltafel en waar ik mijn bovenkleding uit mag doen. Wazig op de behandeltafel probeer ik in één ruk al mijn kleding uit te trekken, wat dus niet lukt met een dikke trui. De arts heeft mij moeten helpen omdat mijn hoofd vast zat in de trui.
Vervolgens controleert de arts mijn hartslag en maakt vrijwel snel duidelijk dat deze nogal aan de hoge kant is. Voor ik het wist werd ik in een rolstoel gezet en naar een andere kamer gereden.
Waarom mag ik zelf niet lopen????
Als antwoord kreeg ik dat dit voor mijn eigen veiligheid was, zodat ik mijzelf niet kan bezeren op het moment dat ik zal vallen. Met andere andere woorden, de kans dat ik zou wegzakken was dus aanwezig??
In de andere kamer staat een bed voor mij klaar, waar ik in mag gaan liggen. Met behulp van de verpleging kom ik wiebelig uit mijn rolstoel en ga ik op het bed liggen.
Vanaf dat moment werd het voor mij alleen maar waziger en kan ik niet alles meer goed herinneren. Er staat mij nog iets van bij dat ik allerlei plakkers op mijn borstkas kreeg en dat het bloedprikken niet goed ging.

4:30

Voor ik het wist loop ik in de gang van het ziekenhuis en kan mij eigenlijk op dat moment al niet meer voor de geest halen wat er nou daadwerkelijk is gebeurd…
Ik zie nog steeds erg dubbel en alles gaat nog steeds in slow-motion.
Gelukkig voel ik mij wel iets rustiger.
Maar……..er is dus niks mis met mijn hart??
Hebben ze dat eigenlijk wel gezegd??
Wat hebben ze gezegd…..?
Het is een goed teken dat ik naar huis mag, maar wat was de reden dat mijn hart ineens zo snel ging?? En hadden ze niet verder onderzoek moeten doen?? Is het wel veilig dat ik zo naar huis mag??  Ja, dat denk ik dan wel, dat zouden de artsen toch wel het beste weten.

Ik kan mij tot op de dag van vandaag niet heugen of ik daar te horen heb gekregen wat de oorzaak was van wat ik die nacht heb gevoeld.
Helaas bleef het niet bij die ene nacht en werd dit een dagelijks onderdeel van mijn leven.